Абду Шаркави, доктор и специјалист за заразни болести, не се плаши од коронавирусот, но стравува за губењето на разумот и стравот кој се шири на социјалните мрежи.
Абду кој работел во луксузни урбани болници и во најсиромашните делови од Африка, бил изложен на ХИВ, хепатитис, туберкулоза, САРС и дифтерија, но не се плаши од коронавирусот.
“Не ме плаши коронавирусот. Загрижен сум за постарите лица со послабо здравје или послаба материјална ситуација кои диспропорционално најмногу ќе бидат погодени од оваа епидемија. Но, не ме плаши Ковид-19. Ме плаши губењето на разумот и стравот кој ги наведе општествата во маѓепсан круг на паника, правење залихи на неразумни количини од намирници кои соодветно можат да наполнат складиште за бомби во постапокалиптичен свет. Ме плашат N95 маските кои се крадат од болниците и клиниките за итни случаи каде се навистина потребни за медицинскиот персонал кој е директно изложен, а наместо тоа се користат на аеродромите, во трговските центри и кафулињата и само предизвикуваат уште повеќе страв и сомнеж”, напишал лекарот.
“Се плашам дека тие исти стравови од епидемијата ќе ја ограничат економијата, ќе им наштетат на партнерствата во различните сектори и генерално ќе предизвикаат глобална рецесија. Но, најмногу од сè ме плаши пораката која им ја испраќаме на нашите деца кога сме изложени на некоја закана. Наместо здрав разум, рационалност, отвореност и алтруизам, ги учиме да паничат, да се плашат, да бидат скептични, импулсивно да реагираат и да се грижат само за себе”, напишал Шаркави и додал дека рацете треба редовно да се мијат.
Лекарот одлучил да објасни дека ја разбира паниката и стравот, ги преживеал и постојано ги преживува, но дека мора да се победат истите за животот да продолжи.
“Ја разбирам паниката. Кога за првпат започнав со часови по пливање на 5 години не можев да се одвојам од инструкторот, мислејќи дека ќе потонам и ќе се удавам. Без оглед колку пати го преживував тоа, мојата реакција беше иста. Ми требаше засолниште, сигурна рака. И сега не сум најдобриот пливач и често ме фаќа паника во вода, здивот ми е краток и градите ми се стегаат. Но, не се предавам.
Го разбирам стравот. Имав 32 години кога се искачив на Килиманџаро, а таму ме затекна сепса, делириум и дислоцирано колено. Кога им се пожалив на слаб свахили на постарите луѓе кои играа карти пред прашливиот мотел, тие беа рамнодушни. Меѓу другото, смртта се случува насекаде во најсиромашниот континент на светот. Кога дојдов до сознанието дека веројатно ќе умрам од сепса, толку се преплашив што не се припремив … Но, истрајав. Ме спаси комбинацијата од вода и сол и антибиотици. Едвај”, напишал тој.
“Ова е редок момент во историјата. Имаме избор. Можеме да тргнеме низ ова како беспомошни и исплашени или можеме да бидеме упорни и издржливи во меѓусебното спасување. Одговорно.
Не знам колку ќе трае ова, никој не знае. Но, не смееме да дозволиме да нè совлада стравот и да нè победи паниката. Можеме да ги миеме рацете и да ги избегнуваме другите доколку се чувствуваме болно. Можеме да го повикаме својот лекар или јавната здравствена институција и да побараме совет. Едни со други можеме да си помогнеме со трпение, љубезност и сочувство.
Сè уште ги преживувам базените и планирам еден ден повторно да се качам на Килиманџаро. Јас не се плашам. Веќе преживеав”, напишал Абду на својот Фејсбук профил.
