Поворката со камионите кои што ги пренесува телата на жртвите од коронавирусот во Италија во Бергамо, град на север од Италија бидејќи немаат повеќе место каде да ги погребаат, е најпотресната сцена која што светот ја виде.
Своето искуство во борбата против најголемиот непријател на човештвото, га опишала медицинската сестра Силвија Џакомели од болницата „Сенигалија“ од истоимениот град во провинцијата Анкона…
Нејзиното писмо за светот и за сите оние кои што се борат со коронавирусот го објавил порталот „Ancona Today“.
„Умираат еден по еден – мажи, жени и млади. Прво ќе дојдат во болница по итна постапка, ќе ги ставиме во инкубација во најкраток можен рок, без можност да ги повикаме нивните најблиски, без време и тие да сфатат дека баш нив им се случува сето тоа – дека се заразени од коронавирусот. И за момент поминува она лажно чувство дека сте имуни на вирусот и доаѓа стравот дека можеби вие ќе умрете. Околу 10-тина луѓе умираат сами, без можност да се поздрават со своите најмили. Имаме некои смени кои што поминуваат без проблем, а потоа смени во кои умираат по 3-ца луѓе во рок од два часа. Луѓето кои што доаѓаат кај нас имаат исклучително висока температура, им даваме повеќе течности за да ја спуштиме температурата, ги миеме, им помагаме да јадат, гледаме како се движат нивните параметри. Тие сакаат да нè држат за рака за да добијат малку утеха, но ние не смееме да го правиме тоа затоа што нашите контакти треба да бидат минимални“ – пишува оваа докторка која што била во првите борбени редови со опасниот вирус.
„Се умира како во Аушвиц и се бориме како во Виетнам“
„Доаѓаат и оние кои што веднаш треба да бидат испратени на реанимација, но ние имаме малку кревети, а старите луѓе веќе имаат некаква патологија која што го ослабнала нивниот имун систем па по краток временски период умираат. Ја преземам целата одговорност кога велам дека ова е Аушвиц, луѓето така умираат, сами, физички голи, но ние работиме како војници како во Виетнам. Не можеме да влеземе или пак да излеземе од соба кога што сакаме, не можеме да ги допираме или пак да им зборуваме на пациентите – се креираше една димензија на ужасна дистанца која што е толку многу далечна од онаа базичната идеја “да се грижиме за пациентите“, која што е с’рж на медицинските работници“ – вели сестрата Џакомели.
„Ноќи без сон и тежина во стомакот“
„Во текот на ноќта спиеме малку, јас често се будам и мислам на работата. Имам грч во стомакот, а наутро доручкувам многу затоа што во текот на денот не знам ни дали ќе ручам ни дали ќе вечерам. Ми требаат 20 минути за да се измијам и да влезам на Одделението “Ковид“, не носам ништо освен мобилниот телефон кој што целосно е покриен со пластика затоа што мора да примаме итни повици. Пред некој ден работев 17 часа…“ – вели таа.
