Татко ги превоспита разгалените ќерки тинејџерки за два дена: И тоа законски – секоја чест

Не можев да поднесам а да не го прашам како толку смирено го толерираше арогантното однесување на неговите ќерки и како мисли дека може да се справи со нив.

Мојот пријател ја изгуби сопругата рано и стана самохран татко на две девојчиња. Тие беа добри деца, сè додека не влегоа во пубертет. Тогаш тие станаа вообразени, се надеваа, бараа се што е можно од нивниот татко, а тие не даваа ништо за возврат.

Тие бараа скапа облека, луксузни телефони, сè што сака секој тинејџер. Тој можеше да им го обезбеди тоа, но во еден момент однесувањето на девојките го натера да им одземе сè.

Бевме со нив на вечера и мојот пријател готвеше, но тој немаше време да ги мие садовите и да ја исчисти куќата. Потоа ги праша своите ќерки: Девојки, сè е во хаос, можете ли да исчистите малку? И вашите соби се хаос.

-Зошто командуваш со нас? Немаш право да нè принудуваш да го правиме она што не сакаме да го направиме, законот вели дека ние одлучуваме сами – рекоа тие, полни со себе, скоро едногласно и влегоа во собата, треснувајќи ја вратата.

Пријателот само неколку моменти гледаше тивко кон нивната врата, а потоа се врати да разговара со нас. Искрено, многу ми беше жал, бев лута и бесна и помислив што ќе би било најдобрата казна за овие вообразени девојки, да сум нивни родител.

Го гледав мојот пријател и се чинеше како тој целосно да заборавил што се случило. Седевме со него уште неколку часа, а девојките повеќе не излегоа од собата. Му понудив да ги мијам садовите, но тој учтиво одби и рече дека нема потреба.

По неколку дена, пиевме кафе и не можев да поднесам да не го прашам како мирно го толерира дрското однесување на неговите ќерки и како смета дека може да се справи со нив.

Тој се насмеа и рече: За два дена тие целосно се променија. Сега куќата блеска, а и тие почнаа да готват.

Прашав – како, искрено и воопшто не верувајќи дека е вистина тоа. Тој одговори:

“Таа ноќ чекав да заспијат, па влегов во собата, им зедов лаптопи и мобилни телефони, нови патики, јакни и торби, ги спакував во торба и ги скрив во багажникот на автомобилот. Ги оставив садовите и нередот во куќата, уште понесредено отколку кога бевте на вечера. Оставив белешка на парче хартија на масата на една од моите ќерки:

– Според законот, не мора да имате лаптоп. Ако треба да учите, одете во училишната библиотека. Според законот, не мора да имате модерен телефон, не мора да имате телефон воопшто. Според законот, морам да ве облечам, но не и најскапо. Пронајдете каде сте ги фрлиле старите јакни и патики, знам дека уште се во ред за носење. Не ми е гајле дали се модерни. Ве бакнува и сака тато, по закон “.

Сега јас зјапав во него како што тој гледаше во вратата пред некоја вечер.

Понатаму, тој ми објасни дека тој ден за прв пат дошол од работа во уредена куќа, ги нашол креветите затегнати, работите му биле испеглани, сè блескало.

Тој е свесен дека тоа го сториле за да им ги вратат телефоните, компјутерите и облеката, но сепак верува дека ја научиле лекцијата дека ако сакате да добиете нешто, мора да дадете нешто.

Што би рекол тој: Законски.