Иако македонската народна музика изобилува со фантастични пејачи, постои една тројна сила која владее со срцевината на нашиот вокален фолклор: Никола Бадев, Александар Сариевски и Кирил Манчевски.
Сите автентични, сите оригинални, сите со своја карактеристична и волшебна боја на гласот, но сепак единствени во фантастичната интерпретација и величина. Започнуваме со приказна во три дела, каде што ќе се обидеме, колку и тоа да звучи невозможно, во неколку реда да ја споменеме нивната важност. Да се потсетиме на нивната големина и да им оддадеме почит. Почнуваме со Никола Бадев…
Песната на Никола Бадев неколку пати е посеана по четирите страни на светот и е длабоко врежана во нашата севкупна културна историја. Тој потекнува од кавадаречкото село Глишиќ и е роден во земјоделско семејство во 1918-та година, во регион што е познат по песната, свирките, виното и питомите и ведри мештани.
Музиката го освојува од 10-годишна возраст, кога почнува да учи виолина, за веднаш да добие поддршка од членовите на музикалната фамилија. Членува во Фолклорниот ансамбл како и во градскиот хор на Кавадарци, под водство на Васил Хаџиманов. Во Втората светска војна, Бадев е дел од отпорот, борец во Втората македонска ударна бригада. Го сакал спортот, бил и фудбалер, но музиката и песната му се првата љубов и во 1948-та како пејач и тамбураш дебитира на Радио Скопје.
Тука почнува фасцинантната кариера на Бадев, чиј резултат се преку 200 снимени песни за македонска продукција и околу 100 плочи за издавачките куќи ширум Југославија. Оние кои го познавале, за него велат дека бил прекрасен и мил човек, а кога музичките познавачи го анализираат неговиот глас, често сретнуваме зборови како: топлина, благост, филигран, благородност, кадифе, мед…
Пеце Атанасовски, уште еден џин на македонскиот фолклор и долгогодишен раководител на Оркестарот од народни инструменти на МРТ, во една прилика се присетува на Бадев и вели:
“Едно сабајле ми рекоа да дојдам во радио во 11 часот, ќе дошол пејач од Кавадарци. ‘Да чуеш што убаво пее’. Тогаш прв пат го слушнав со песната „Сношти минав покрај вази“. Навистина бев воодушевен. Се поздравивме и оттогаш, како што се поздравивме и запознавме, си останавме блиски пријатели сè до неговата смрт.
Бадев беше една ретка личност, скромен човек, а песната секогаш му беше во душата. Тој беше човек што ја носеше крај душата песната. Не знаеше да престане да пее и навистина за ништо друго не се интересираше. И така Бадев, сите песни па и ора ги пренесуваше многу автентично на тамбурата, како што тогаш се пееше. Јас бев многу задоволен и благодарен од неговото присуство во Оркестарот на народни инструменти. Бадев за нас треба да биде една школа за нашата народна традиција и белегот на народната култура што живеела во селата и градовите на Македонија. Треба до крај да се испочитува и натаму да се слуша и да се зачува неговиот материјал и тој брилијантен глас.”
Бадев почина во 1976-та на 58 години. Неговата ќерка, на 20-годишнината од смртта на Бадев ја објавува неговата монографија, а во 2012-та ја издава и „Мелографски записи на песните на Никола Бадев“, каде е мелографиран цел негов опус со повеќе од 230 песни, автентично забележани, токму како што ги пеел тој.
Самиот Бадев ќе рече – “песната е мојот живот. Живеам за неа и преку неа,” а зад него ќе остане легендата – “тивко пееше, далеку се слушаше.”
Моќта на неговото грло останува вечно да одекнува и да ги милува срцата на сите љубители на убавата песна.
Текстот е инициран од Септолете Тотал, и неговата уникатно тројно дејство за ефикасно лекување на болното грло.
