Едно дете на ден, и малку повеќе од тоа. Со овие зборови, претседателот на Србија, Александар Вучиќ, го започна своето обраќање на церемонијата по повод Денот на сеќавање на НАТО интервенцијата на СР Југославија.
Едно дете на ден, и малку повеќе од тоа. Тоа е најтешката, најболната и најмачната бројка на НАТО интервенцијата од 1999 година. Убиени, запрени, без никаква вина, тие не сториле никаков грев, без право на одбрана, и без право на правда, рече Вучиќ.
Тој посочи дека никој не одговарал за тоа злосторство и дека е невозможно да се објасни што е направено таа 1999 година.
Милјана Милиќ, петнаесет години, Владимир Милиќ, дванаесет, Миомир Младеновиќ, четиринаесет, Драган Димиќ, три, Јулијана Брудар, десет, Оливера Максимовиќ, дванаесет, Мирослав Кнежевиќ, тринаесет, Дајана Павловиќ, пет, Стеван Павловиќ, осум години, Марко Симиќ, две години, Милица Ракиќ, три години, Иван Иванчиќ, седум години, Марко Ивановиќ, три години. И така, седумдесет и девет имиња, и не само српски, рече претседателот на Србија.
Тој исто така потсети дека шеснаесет деца на возраст од две до седумнаесет години, од семејствата Ахметај и Хасани, биле убиени во колона што се враќала дома во Призрен.
Тоа е, во еден наслов, на Запад, едноставно објаснето како „трагична грешка“. Смртта на Марко Роглиќ, Милан Игњатовиќ, Гордана Николиќ, Ирена Митиќ, Милица Стојановиќ, Бојана Тошовиќ, Бранимир Станијановиќ, Сања Миленковиќ, не можеше да смета ниту на такво објаснување. Тие смртни случаи не беа трагични, за оние што ги посеаа, а уште помалку грешка. Тие беа намерни, тие беа јасна одлука, пресуда по кратка постапка над една земја, над нејзините луѓе, над нејзините деца, потенцираше претседателот на Србија.
Вучиќ рече дека агресијата се случила во 1999 година, а не кампања или интервенција, по што присутните го поздравија со аплауз.
Ние никого не нападнавме тогаш. Тие не нападнаа, со јасна цел. Да не поразат, да нè убијат, да нè победат и да одземар дел од нашата територија. И колку и да ги анализираме работите денес, без оглед колку бевме остри и критични кон нас самите, нашата тогашна политика, раководството, јасно е дека Сојузна Република Југославија и Србија тогаш останаа без речиси никаков избор. Изборот беше ужасен, или губење на територија и луѓе од една страна, или целосно исчезнување на српската држава, морал, честа и српски дух.
И не можевме да не изгубиме. Деветнаесет големи нападнаа една мала земја, Сојузна Република Југославија и таа мала земја и таа мала нација им одржа лекција од најважниот дел, честа. моралот и љубовта кон слободата што може да ја почувствува една нација, рече Вучиќ.
Тој рече дека изгубиле многу, деца, луѓе, контрола над дел од територијата и милијарди поради уништената економија, но дека образот и српското срце сè уште се тука, за да ја задржат Србија, која е вечна и неуништива .
И, сè што ни остана беше тело на измачена, уништена земја, земја во распаѓање, осакатена, ограбена, ранета, напуштена и виновна, осудена за сè што се случи не само во 90-тите, туку низ историјата. Земја без сила да застане, да се исправи и да направи нешто друго освен да молчи, или да ја наведне главата и послушно да се извини, за сè, дури и за своите мртви, за своите убиени деца.
Тој посочи дека денес таа веќе не е истата земја и дека Србија повторно ги најде своите сили и гордост и дека таа земја и сврти грб на војната и поразите.
И дека таа Србија, денес, кога има уште многу повеќе бомби во светот од вакцините, не испраќа бомби, туку вакцини во регионот. Денес е подготвена да ги произведе, ќе ги произведе, и за себе и за другите, за целиот Балкан. Ние сме подготвени и сакаме да помогнеме. Но, повторно нема да молчиме или да се понижуваме. Правото на тоа го црпиме не само од жртвите што ги имавме, туку и од фактот дека одамна престанавме да гледаме на другите и бараме грешка и вина на кое било место, освен во нас самите, рече Вучиќ.
Вучиќ рече дека Србија никогаш нема да ја заборави агресијата на НАТО.
