Со судбината никогаш не се игра. Веројатно таа не може ниту да се претскаже. Показател е дека во животот ништо не е невозможно, дека животот е миг и дека за тој миг се живее. Во овие празнични денови ја раскажуваме приказната за Снежана Стефановска-Шулц.
Од Македонија замина како спортска новинарка, во Чикаго е дел од Армијата на САД. За „Везилка“ раскажува како микрофонот го замени со пушка, за традицијата и празничната атмосфера која ги понела со себе во Чикаго и за три ипол годишните близнаци Миа и Дени кои се круна на нејзината љубов со Бен.
Велигден дома. Или далеку од дома. Или во новиот дом. Или далеку од најблиските. Овој празник е убавина и тага, микс од емоции и чувства за многумина кои заминале од татковината. Како го доживуваш ти?
Токму така како што го опиша, микс од емоции и чувства. Секоја година за Велигден посакувам да сум дома. Да си ја следам традицијата, да си запалам свеќа во Св. Петка, а вечерта да ја минам пред Соборниот Храм. Традиција која ја негував многу години, се` додека не си заминав од таму. Ми недостасува семејниот ручек, размената на велигденски јајца, кршење со јајца. Во овие велигденски денови многу го чувствувам отсуството на мајка ми, татко ми и сестра ми. До пред четири години на овој празник секогаш бевме заедно. За жал, сега можеме само да комуницираме преку социјалните мрежи.
Сепак, оваа година ќе се чувствувам малку поисполнета бидејќи мајка ми е тука. Благодарение на целата оваа ситуација со Ковид 19, откажаните летови, затворените аеродроми, за Велигден оваа година со нас ќе биде и мајка ми.
Можеме да одиме каде било, да останеме да живееме на друго место, но секогаш со нас ќе го носиме тоа што сме го зачувале. Дали традицијата ја понесе со себе во Чикаго?
Да, колку што можам. Се трудам да ги научам Миа и Дени на сите наши традиции. За Велигден секоја година имаме вапцани јајца. Оваа година се малку поголеми и повеќе разбираат, па ќе се кршат со јајца 🙂 Утрово учествуваа во процесот на декорирање на јајцата и беа многу среќни бидејќи ја добија таа можност.
Секоја година се обидувам да готвам македонски јадења за нашите празници. За среќа во Чикаго има многу маркети каде што можеш да набавиш наша храна и пијалоци, па така си купувам македонски производи и македонски вина. Ја почитувам и традицијата да им купам по некое ново парче облека за овој празник (иако годинава нема да одиме во црква). Ме радува тоа што на Бен многу му се допаѓа нашата традиција, па и тој се труди најдобро што може да им ја пренесе истата на децата.
Од спортска новинарка до војник. Како се случи микрофонот да го замениш со оружје? Раскажи ни повеќе за твојата приказна.
Искрено никогаш не верував дека ќе станам војник. Но ете се случи. Кога дојдов во САД се запишав на мастер студии по Спортски менаџмент. По завршувањето на студиите се соочив со многу тешкотии да најдам работа, бидејќи немав работно искуство во САД. Во тој период зборував со еден од војниците кои регрутираат потенцијални кандидати и тој ми ги објасни сите предности кои ќе ги имам доколку станам дел од војската на САД. Од наоѓање работа, па до финансии за школување на Миа и Дени.
Долго време се мислев дали да се впуштам во оваа авантура, бидејќи поради тренингот морав да бидам отсутна од дома 5 месеци. Зборував со Бен од кој добив апсолутна поддршка и двајцата донесовме одлука дека ќе биде добро за мене и мојата кариера ако го прифатам предизвикот. Беше многу тешко, само затоа што морав да ги оставам Миа и Дени цели 5 месеци.
Првите два месеци од тренингот воопшто и немав можност да зборувам со нив. Но ги издржав сите предизвици и на крај успешно го завршив тренигот и се вратив дома. Помислата дека сето ова го правам за нашата заедничка иднина, за моите дечиња ми беше главното оружје во најтешките моменти кога се соочував со многу ментални и физички вежби. Но морам да кажам дека не се каам поради одлуката. Напротив, оттаму излегов многу посилна и порешителна. Научив многу, стекнав многу искрени пријатели.
По комплетирањето на тренингот веднаш се вработив, а сега имам и други планови со војската. Здравје, од септември ќе почнам да одам на тренинзи за да станам офицер во американската војска, а до тогаш најверојатно ќе работам како рекрутер. Планирам од следниот семестар да се запишам на мастер студии за криминална правда и да работам на ова поле со американската војска.
Познавањето на странски јазици (македонски, српски, бугарски) ми го олеснува патот до овие позиции, всушносто тоа беше и една од најголемите причини што се приклучив на американската војска. Зборувам јазици кои ретко кој ги знае во војската, а дел од нив се на листата на приоритени. Ова беше доволно за мојот рекрутер да стори се да ме убеди да се приклучам на армијата.
Што се однесува на новинарството, многу ми недостасува. Работењето во ТВ, спортските натпревари, информирањето, па дури и презентирањето вести. Сето тоа многу ми недостасува, па не ја исклучувам можноста да си ја пробам среќата и тука и да се вратам во новинарството, кое од дете беше моја голема љубов.
Дени и Миа се круна на приказната со Бен. Знаат ли да зборуваат македонски? Им вдахнуваш ли македонски дух во чикашкото секојдневие?
Дени и Миа разбираат се` на македонски, зборуваат, но не многу. Имаат многу книги, но и разни игри преку кои го учат нашиот јазик. Секогаш наоѓам време да им прочитам некоја приказна на македонски, со нив го зборувам само нашиот јазик и искрено се надевам дека ќе го научат.
Засега добро им оди, имаат разбирање, се трудат да зборуваат, но и се` уште се мали и не можам да очекувам дека на 3 години двата јазика ќе ги зборуваат перфектно. Не ми помага тоа што Бен со нив зборува англиски. Тој знае македонски, но вели дека е посигурен кога им зборува англиски, бидејќи не сака да згреши нешто и погрешно да ги научи. Инаку секогаш кога имам можност им зборувам за Македонија, ги учам за нашата култура и традиција.
Имаш ли „кризи“ за Македонија?
Да. Македонија многу ми недостасува. Тие што ме знаат од поодамна знаат дека никогаш не сакав да се преселам од Македонија, но ете се случи Бен, тој се обиде да живе во Скопје, да се адаптира на нашата култура, но по три години решивме дека ќе биде најдобро ако дојдеме во САД, пред се поради можностите кои тука ги имаат Миа и Дени.
Ова како што спомнавме на почетокот, ми е еден од периодите кога ме фаќаат најголеми кризи за да бидам дома. Прво за празникот, второ бидејќи на сестра ми, татко ми, мајка ми и помалото внуче им се ближат родендените (еден во април и три во мај). Мака ми е што ги пропуштам ваквите семејни собири и што не сум таму да прославувам со нив.
Но, гледам барем еднаш годишно да одам во Македонија. Да си ги видам сите другари и другарки, дел од колегите и секако семејството, посебно внуците. Ми недостасуваат и спортските натпревари, посебно мечевите на КК Работнички и натпреварите на РК Вардар. Се надевам дека кон крајот на годинава, ако се среди ситуацијата со вирусот дека ќе си дојдам дома.
